Dat zeugje liet haar niet drinken, maar Pip kroop wel tussen de andere jongen en kon zich zo warm houden. Voeren deden we dan elke 2 uur met een spuitje. Pip hield zich kranig en groeide op tot een zeugje met een flink karakter. Ook heel tam omdat ze zoveel in handen kwam. 

Als jong diertje kreeg ze een longontsteking, waar ze wonderbaarlijk goed doorheen kwam. Ze verdroeg de antibiotica heel goed en at haar groentjes goed, en zo knapte ze weer op.

Later kreeg ze coccidiose, geen idee waarvan, want ze zaten hier altijd heel netjes. Mogelijk van het gras, omdat daar ook wilde konijnen kwamen eten en vogels in zaten. In elk geval viel ze enorm af en na een bloedtest kwam daar coccidiose uit. Ze is behandeld en weer probeerde ze toch nog te eten en hebben we haar erdoor gekregen.

Dan kwam de tijd dat ze klaar was voor een nestje... maar we durfden eigenlijk niet goed, schrik om haar kwijt te raken, net zoals haar moeder. Uiteindelijk hebben we haar toch laten dekken en was ze zwanger. De bevalling zette in tijdens een voerronde, heel fijn om erbij te zijn. En dat ging supersnel, ze floepte ze er letterlijk uit. Twee jongen kreeg ze, tot haar grote schrik ! 

Zodra er een jong uitkwam, ging ze rennen met het jong achter zich aan, nog aan de navelstreng. Achteraf was dat lachen natuurlijk, maar op het moment zelf konden we niet meer doen dan haar kalmeren. Ze bleek wel een heel goed moedertje.

Pip kreeg maar 1 nestje in haar leven, we wilden het niet nog eens proberen. Bovendien hadden we Zelda, haar mooie dochter, om de bloedlijn verder te zetten. Zo zorgde Pip voor 5 generaties zeugjes in ons stalletje, stuk voor stuk lieve dieren.

Op latere leeftijd verloor Pip haar linkeroogje door een gevecht met een andere cavia, ze was vrij dominant en liet zich goed gelden. Ondanks haar handicap ging ze gewoon verder met wat ze anders deed : "Pip" zijn en aandacht vragen.

Elke dag gilde ze als een speenvarkentje om haar snoepjes, ze had lievelingssnoepjes waar ze helemaal gek van was. Die kwam ze graag uit de hand eten. Als ze op schoot zat en groenten uit de hand zat te eten, dan durfde ze wel eens in je vinger of hand te knijpen. Echt bijten deed ze niet, maar zo eens knijpen, dat was haar handelsmerk. Liefdesbeetjes noemden we het, er zat geen kwaad in Pipje.

In haar laatste jaar kreeg ze nog een abces, ook omdat ze met een andere cavia een meningsverschil had. Ze liet het prima verzorgen en kwam ook daar weer overheen.

Niet te geloven wat ze allemaal meegemaakt heeft, veel te veel eigenlijk, maar alles wat op haar weg kwam, overwon ze ook gewoon. Ze was echt een cavia met een eigen willetje, een karakterkopje. Dat maakte haar zo speciaal.